«Οι μέλισσες δουλεύουν λες και δεν συμβαίνει τίποτα στον κόσμο

Μικρές ιστορίες παραγωγικών ανθρώπων της υπαίθρου, που μένουν κοντά στη φύση και μακριά από τον πανικό.

Όποιος έχει βρεθεί στην Πάρο άνοιξη ξέρει ότι δεν μοιάζει με κυκλαδονήσι, περισσότερο με νησί των Σποράδων. Ειδικά αν έχει βρέξει αρκετά τον χειμώνα, είναι καταπράσινη. Έτσι είναι και φέτος. «Ήμασταν σχετικά τυχεροί, είχε αρκετή βροχή, από Νοέμβριο-Δεκέμβριο μέχρι τώρα. Σε έναν μήνα θα είναι ακόμα καλύτερα».

Ο Σταύρος Τσάβαλος, με τη γυναίκα του Κατερίνα, είναι ιδιοκτήτες του Καμάρανθου, ενός οργανικού κτήματος στο Καμάρι, γεμάτου ελιές, ροδιές, ακακίες και συκιές, δεντρολίβανο, ρίγανη, μαντζουράνα, δίκταμο. Έχουν κι ένα θερμοκήπιο, «φτιαγμένο για πειραματισμούς», με μπανανιές, παπάγια, φυσαλίδες (είδος μούρου) και καπουτσίνους (βότανο). Πρόκειται για ένα ονειρεμένο κτήμα, όχι απλώς οργανικό αλλά που καλλιεργείται με μεθόδους περμακουλτούρας. Τι σημαίνει αυτό; «Υπάρχουν κάποιες τεχνικές που ακολουθεί η φύση έτσι ώστε το δάσος να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί με φυσικό τρόπο. Εμείς κάνουμε προσομοίωση αυτών των τεχνικών». Στο Καμάρανθο γίνεται πολυκαλλιέργεια (και όχι μονοκαλλιέργεια), διαλογή δέντρων και φυτών έτσι ώστε το ένα να υποστηρίζει το άλλο και ανακυκλώνεται η οργανική ύλη που προκύπτει από τα κλαδέματα και τη χορτοκοπή. «Φτιάχνουμε το δικό μας κομπόστ, το οποίο χρησιμοποιούμε για φυσικό λίπασμα. Επίσης, χρησιμοποιούμε φυτά τα οποία δεν παράγουν κάτι, αλλά έχουν το πλεονέκτημα ότι δεσμεύουν το άζωτο από τον αέρα και το περνάνε στο έδαφος μέσα από τις ρίζες. Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται να προσθέσουμε εμείς άζωτο στο χώμα». Δυστυχώς, όπως όλες οι τουριστικές επιχειρήσεις της χώρας, έτσι και το Καμάρανθο έπεσε φέτος θύμα του κορονοϊού και δεν μπορεί να υποδεχτεί επισκέπτες μέχρι να αρθούν τα περιοριστικά μέτρα.

«Εκτιμώ ότι με βάση ένα καλό σενάριο πριν από τα μέσα με τέλη Ιουνίου δεν θα ξεκινήσει τίποτα στην Πάρο. Οι κρατήσεις μηδενίστηκαν, τα καταλύματα είναι κενά, τα εστιατόρια κλειστά». Παρ’ όλα αυτά, το Καμάρανθο έχει τον τρόπο του να σε γειώνει. «Η καθημερινότητά μου είναι να πηγαίνω στις 8 το πρωί στο χωράφι, να κάνω δουλειές, λιπάνσεις με μικροοργανισμούς, φροντίδα του κομπόστ, να λύνω τυχόν τεχνικά προβλήματα, διαρροές στο αρδευτικό δίκτυο κ.λπ. Αυτό κρατάει μέχρι το μεσημέρι, χωρίς να έχω τον νου μου στον κορονοϊό. Γυρίζω σπίτι, αλλά και πάλι έχω τη φύση μπροστά μου».

Διαβάστε όλο το άρθρο στην Καθημερινή > Ταξίδια, 2 Απριλίου 2020